Emmeryville - Chicago deel 1

De California Zephyr, een van de prachtige namen voor de routes door de VS, is de langste die ik onderneem, vijftig uur in totaal. De rit is zo gepland dat de mooie stukken overdag gepasseerd worden en de minder interessante 's nachts. De belangrijkste stations onderweg zijn Salt Lake City, Denver en Omaha. Ik kom door zeven staten: California, Nevada, Utah, Colorado, Nebraska, Iowa en Illinois. Het leuke van de trein is dat je veel meer gevoel krijgt bij de enorme afstanden in dit land en de verschillende soorten landschappen: van de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada tot de weidelanden met silo's van Iowa en van de woestijn van Nevada tot de ultieme cowboy vergezichten van Colorado (hier en daar net Spanje ;)).

Om niet helemaal gebroken aan te komen, je wordt toch ouder, heb ik een roomette gereserveerd. Dat houdt in dat ik aan een kant van een gangpad twee ruime stoelen tegenover elkaar heb die uitschuiven tot een bed. Slapen in een trein is geweldig. Ik wil ook een bed dat met hetzelfde ritme beweegt, alleen die grote toeter kan achterwege blijven.

Alle maaltijden vallen binnen de prijs en drie keer per dag kun je aanschuiven in de 'dining car'. Het is niet om over naar huis te schrijven, maar het vult. Het leuke is dat je aan tafel wordt gezet met wildvreemden. Dat levert interessante gesprekken op. Zo heb ik met een aantal wat oudere stellen gegeten waarbij je even mag fungeren als 'substitute kid'. Ook bij twee kerels gezeten die je qua uiterlijk gerust enigszins intimiderend mag noemen, maar twee brave huisvaders blijken. Naast de interessante verhalen van een 85e jarige WOII veteraan en de droom van een vrouw die lekker niet volwassen worden, zijn er vooral zorgen te horen. De huur is niet meer te betalen, mensen worden ontslagen en de bezineprijs natuurlijk. Hoewel die naar Europese begrippen nog niet erg hoog is, is de prijs in twee jaar tijd bijna verdubbeld. Daarbij zijn er die opgelucht adem zouden halen als Obama president zou worden, anderen zien het land in de afgrond verdwijnen met hem aan het roer.


Station Emmeryville


De trein


Keith & Barbara


Birgit & Gerhard


Sierra Nevada


Sierra Nevada


In de trein


Een van de stops

Inhaalwerk; te beginnen in Berkeley

Inmiddels zit ik alweer in New York, na het land van oost naar west te hebben doorkruist. Nou ja een land is het niet. Na vier bezoeken is het wel duidelijk dat Amerika een waaier aan naties en gemeenschappen is. New York is ook een op zich staand land, waar Engels bijna de tweede taal is geworden.

Maar goed ik ben aan het tweede deel van de trip begonnen in San Francisco. Vanaf het vliegveld met de BART (Bay Area Rapid Train) direct naar Berkeley. Was een aparte ervaring om weer in Berkeley te zijn. Deze keer voor maar heel kort. Alles liep op rolletjes. Mijn hostel, een soort zelfbedieningshippiehuis midden in de buurt met frat houses, was makkelijk te vinden. Na het basiskamp te hebben opgeslagen ben ik naar Shattuck Ave, down town Berkeley, gelopen om wat te eten. Daarna nog wat noodvoer gekocht voor de treinreis. Ik duik de Pegasus & Pendragon Bookshop in om wat extra te lezen te hebben. Mijn oog valt op een boek van Paul Auster, drie verhalen over New York. Paul Auster is de schrijver en regisseur van Smoke en Blue in the Face. Ik vraag het meisje achter de kassa of het was is. En ze zegt zo plompverloren dat ze er niets aan vond dat ik in de lach schiet. Ze realiseert zich dat het misschien iets te kort door de bocht is, en meldt: 'everybody else likes it'.

De volgende ochtend ben ik vroeg op omdat ik niet het risico wil lopen geen taxi te kunnen vinden en als het moet het stuk kan lopen. Als ik de frisse, zonnige ochtend in stap, besluit ik om sowieso te gaan lopen. Geen slechte beslissing het is een mooi stuk om te wandelen. Ik ben ruim op tijd op het station van Emmeryville voor de trein naar Chicago.

(Ik heb wat foto's van Berkeley, maar ik krijg ze niet van mijn telefoon af, volgen nog.)

Internet

Om The Whitlams vrij te parafraseren: "internet is everywhere, but nowwhere around me".

Ik heb de afgelopen dagen naarstig gezocht naar een plek waar ik berichten kan schrijven en vooral foto's kan uploaden. Dat blijkt lastig. Ik zit nu achter een PC van het Hostel in Chicago dat je kan voeden met dollar biljetten (when will they swallow their pride and introduce dollar coins?). Maar ik kan geen apparatuur koppelen. In de bieb hier vlakbij kan dat wel wel, maar daar had ik de eerste keer mijn apparatuur niet bij me en vandaag bleken ze veel eerder dicht dan de dagen ervoor. Nu had ik al half besloten een laptop te kopen, Want overal free wifi. Waar je 3 jaar geleden op veel plaatsen nog moest betalen, is zelfs Starbucks nu gratis. Maar de aanschaf valt niet mee, sterker nog, is nioet gelukt. Ik had in het buitenland nog niet eerder zulke aankopen gedaan met mijn credit card. Dat ging dan ook niet, ik bellen, gelukkig niet geblokkeerd. Ik de dag erna nog een keer proberen, weer niet. En nu bleek de kaart ook geblokkeerd. Gelukkig kunnen herstellen. Nu is het een principekwestie geworden. Ik zal het met cash moeten doen, maar het gaat lukken.

Dus nog even geen foto's...

Wel een gave treinreis gehad door spectaculair landschap (de Twitter volgers zullen het hebben gelezen). In Chicago een beetje door de stad gezworven en net een architectuur tour gedaan langs alle belangrijke wolkenkrabbers van na 1950. Onze gids Dick Rosenberg had mooie verhalen te vertellen. Af en toe hielden we ons hart vast, want hij is op leeftijd en sprong geregeld in de stand by en kon een halve minuut bevroren als een standbeeld voor zich uit staan staren, om daarna onverstoord zijn verhaal te vervolgen (adem uit). Gisteravond twee goede bands gezien in een zaaltje in Noord Chicago.

Wacht nu op Igor die onderweg is vanuit Lansing om biertjes te drinken.

A big thank you Malou & Rich

For the hospitality. Always great to stay with you. This week went flying by. Because of the great company and the overwhelming amount of action packed adventures you planned for me :) Free Ride Super Heroes for ever!

And of course there is the food. We had perfect sea food again.
From now on schrimps will always be less fresh and tasty. I am a schrimp snob (eat Alaskan)

Till next time.

Fase 2

Morgenochtend begint het tweede deel van de reis. Ik vlieg eerst naar San Francisco; daar kom ik in de avond aan. Ik slaap in een hotelletje in Berkeley. En dan morgenochtend in Emeryville, niet ver van Berkeley, aan boord van de California Zephir, de trein die me naar Chicago gaat brengen.

Mijn internettoegang zal niet zo overdadig zijn als nu (internet op de slaapkamer), maar ik zal zeker nog een paar posts achterlaten met foto's. En Twitter loopt gewoon door :).

Dierenreservaat

Vlakbij het ski gebied is ook een dierenreservaat. De beren waren nog niet wakker, de bisons indrukwekkend, de vos eenzaam en alleen.


Field bisons



De vos in de vogelkooi


En helaas in elk reservaat te vinden: de tuinkabouter

Moose in de tuin

Er stond een moose in de tuin van de buren vanochtend. Gek gezicht, zo'n enorm beest rustig aan de eerste groene knopjes knabbelend, midden in de wijk.

Laatste dag skien

Vandaag was de laatste dag skien in Alyeska. Lou kon helaas niet mee, dus geen foto's vandaag. Het was vandaag weer perfect weer: zon en lentetemperatuur. Ik ben met Rich alle hellingen die ik eerder deze week heb gedaan, afgeweest. Maar ook een paar nieuwe. De ski's die ik vandaag meekreeg waren fantastisch; breder, meer shape. En ik merkte vandaag dat Lou me behoorlijk gepushed heeft. Het was daarom makkelijk skien vandaag, veel controle en einde dag behoorlijke jumps gemaakt met Rich.

Free Ride Super Heroes!!!

Matanuska Glacier

Vandaag geen skien, maar een road trip naar Matanuska Glacier (beter ook voor spieren en ledematen). Het is een rit van een 100 mijl door een prachtig bergachtig gebied. We kunnen helaas niet tot aan de voet van de gletsjer komen, maar hebben prachtig zicht vanaf de weg.


We nemen Old Glenn Highway



Mooi Amerikaans plaatje




Matanuska


Het goede gezelschap


Terug in Anchorage

Anchorage

Voor de stad hoef je hier niet naar toe. Anchorage is een olie boom town en stadsplanning staat niet hoog op het lijstje. Gevraagd en ongevraagd geven mensen toe dat het niet al te best gesteld is met de schoonheid van de stad. In het vliegtuig naar Anchorage zit ik naast een man die eigenaar blijkt te zijn van een groot architecten- en ingenieursbureau. Hij werkt vooral aan industriele projecten en op mijn vraag wat ik absoluut moet gaan zien in Anchorage, blijft het lang stil. Dan zegt hij: 'It's not so much the city, as the surroundings that are beautiful'. Hij kan het weten, hij woont er zijn hele vijftigjarige leven al.

Voor zover er al sprake is van een centrum dan zie je er niet aan af dat het gaat om het centrum van een stad met ruim 250 duizend inwoners. Het is eigenlijk een lappendeken aan ondoordacht geplaatste woon-, werk- en winkelgebieden. Alsof iemand blind sim city aan het spelen is geweest. Je moet ook overal met de auto naar toe. Het levert ook grappige situaties op. We hebben vanavond gegeten in een goed, redelijk exclusief restaurant dat gevestigd is in een strip mall uit de jaren zestig. Het ziet er niet uit maar er is niets beters voorhanden als vestigingsplaats.

Ten slotte zijn mensen niet echt netjes met hun eigen terrein. Allerlei rotzooi en oude auto's liggen in de tuin. Hoewel het in Anchorage zelf nog meevalt ten opzichte van de gebieden buiten de stad. Het valt nu de sneeuw smelt erg op. Ik kan me goed voorstellen dat als alles onder een dikke laag sneeuw ligt, het een stuk vriendelijker oogt.

Zo een weinig flateus beeld van Anchorage. Maar alles wordt goed gemaakt als je over de woningen heen kijkt en de besneeuwde bergtoppen roze en oranje op ziet lichten in de avondzon.

Vierde dag skien

Woensdag, de vierde dag skien, was fantastisch. Het was weer volkomen helder in de ochtend. De eerste run was niet geweldig. Schrapend en ratelend stonden we met 'sewing legs' onderaan de geprepareerde, maar bevroren piste.

Daarop besloten we helemaal naar boven te gaan, rechtsom het brede skigebied in. Erg goede beslissing want daar lag de dikke poedersneeuw die de dag en nacht ervoor was gevallen. Dikke lol. Kennis gemaakt met het begrip face plants. Van Lou moest ik namelijk verse sneeuw opzoeken wat ik natuurlijk enthousiast doe gelijk, op volle snelheid. Dat leverde spectaculaire crashes op omdat de sneeuw op sommige plekken tot mijn knieen kwam. Dat remt af.

Lou heeft een paar regels opgesteld voor het skien.
De eerste: only stop in the sun: moeilijk, want er kwamen wat wolkjes.
De tweede: there's always good snow somewhere: waar
De derde: find freshies

Tijdens de lunch raken we kort in gesprek met de jongen achter de kassa. Hij hoopt een job op een vissers boot te krijgen. "To make tons of money and then letting it all hang out." En vissen verdient goed, maar het is keihard werken (zie the deadliest catch op Discovery). Lou vertelt me later dat veel van die jongens zich niet realiseren dat ze bruto uitbetaald krijgen. Het grootste deelt betaalt geen belasting en spaart niets, zodat ze als de belastingdienst na een paar jaar aanklopt ze opeens een schuld van enkele tienduizenden dollars hebben.

En het deed weer recht aan all conditions, all terrain. Van bevroren pistes in de koude ochtend tot poedersneeuw in de voorjaars zon tot skien met wind die stuifsneeuw hard over de piste blaast.


Dikke sneeuw



Serious face plant


Het welverdiende biertje achteraf

Gelukkig maar

I wonder if a state trooper would fall for that one...

All conditions, all terrains

Na een prachtige zonnige dag op mooi geprepareerde pistes, was het vandaag hard werken. Het sneeuwde de hele dag en er was bijna niemand om in de verse sneeuw te skien. Des te meer voor ons. Het zicht was hier en daar erg beperkt of om het in Rich zijn helikopterterm te zeggen: PFW (pretty fucking white).

Vanavond dan ook echt spierpijn.

Photo of the day

Geweldig. Het weer was er niet naar om de camera mee te nemen. Maar we zijn vereeuwigd door een resort hostess. Dus prijken we vandaag trots als photo of the day op de site van Alyeska Resort.

Skien

Er zijn twee erg goede dingen aan skien in Alaska: een prachtig uitzicht vanaf de piste en prive les van Lou.


Zicht vanuit de lift


Bovenaan de piste



De fotografe en skileraar


In aktie!


Nog eentje



Niet alles ging goed

Op weg naar Alyeska

Alyeska, zo'n 30 mijl van Anchorage, is het ski resort waar we naar toe gaan. Er naar toe rijden is al bijzonder. Je rijdt namelijk langs de kust van Beluga Bay en het skigebied rijst dan ineens voor je op op een van de bergen.


De weg naar Alyeska


Berggeit

Mijn 'hotel' en haar beesten

Ik verblijf bij Lou en Rich die een leuk huis in een buitenwijk van Anchorage hebben. En het huis is nooit stil want er lopen veel beesten rond: twee honden en twee katten. Een hond en een kat ken ik nog van de vorige keer: Buddy en Poes. Nieuw zijn Elky en Tesla. Ik ben nu al twee ochtenden mee wezen wandelen met de honden. Erg leuk. Als aandachtstrekker is Tesla succesvol. Het is een erg mooie kitten die geen gelegenheid voorbij laat gaan om een poging te wagen je op te eten. Ofwel via je handen of wel via je tenen. Poes ligt nu naast mij in haar mandje op het bureau. Dit is de kat die echt alle negen levens nodig heeft. Ze is ooit gevangen door een roofvogel en mist daardoor een oor en kan haar ene oog niet meer sluiten. Daarna is ze nog eens aangereden door een auto en heeft ze een lamme poot. Buddy is de baas. Hij probeert Tesla zoveel mogelijk te negeren en als het spelen tussen Tesla en Elky uit de hand loopt grijpt ie in. Erg grappig. Hij kan op wandelingen zomaar het bos in verdwijnen en een kwartier later opduiken op een andere plek. Elky is wat banger, maar wel erg speels, Lou en Rich noemen haar ook 'bug eyed and chicken legged'. Ze is wel een rashond waarvoor betaald is, maar ze is niet moeders mooiste. Vandaar het koosnaampje.



Het hotel


Tesla


Wandelen met Buddy en Elky


Poes in de mand naast de computer

Late lunch met Lou en Rich

Eerste dag skien

Alyeskan Ski Resort is het gebied waar we gaan skien. Het ligt een 30 mijl buiten Anchorage. Het is heel apart aanrijden. Je rijdt vanaf zeeniveau aan op het ski gebied. Dat geeft ook een spectaculair gezicht vanaf de piste (nog geen foto's, het was erg bewolkt het laatste deel van de dag.

Pensioenen

Dacht ik toch even van pensioenen verlost te zijn, heb ik deze plastic tas gepakt...

Kennismaken

Bij binnenkomst wil de nieuwe aanwinst, Tesla gelijk kennismaken.

Vliegstatistieken

Aankomst op Schiphol 11 uur
Boarden om al om half 12 (we zijn een high risk vlucht, ja ik ben kostbaar)
Iedereen geinterviewd en gecontroleerd)
12 uur eerste vertraging wordt gemeld wegens technisch probleem
13 uur vlucht nu zeker uitgesteld tot twee uur (we mogen de clean area niet uit)
14:30 Het probleem is nog niet opgelost
15 uur ik ben blij dat ik Nederlands ben, want uit de dame die de boodschappen in het Engels brengt, is hoe langer het duurt, steeds minder te begrijpen (ook te zien aan de gezichten van de Amerikanen)
15:15 Men verwacht zeker niet voor 4 uur te vertrekken en we mogen de clean area verlaten. Niet dat ik dat doe want de rest van Schiphol is niet echt interessanter
15:20 Cocky bellen om Lou te mailen dat ik de opgegeven tijd niet ga halen.
15:45 De eerste oproepen voor boarding beginnen alweer. Maar nu is de de "area" niet "clean" meer. Dus ook ik moet weer naar buiten om opnieuw door de controle te gaan. En beantwoorden wat ik met mijn bagage heb gedaan toen ik buiten de clean area was (in de rij staan voor deze vraag??)
Dan eindelijk vliegen, maar de aansluitende vlucht is natuurlijk al weg.
17:50 (lokale tijd) In Seattle verloopt ook alles chaotisch, het personeel is gestresst en raakt dat nog erger door gefrustreerde passagiers. De beste methode om dit soort dingen te doorstaan is gelatenheid.
18:20 Ik ben als laatste aan de beurt, maar mijn aansluitende vlucht vertrekt het eerste :).
19:55 Boarden voor Anchorage, toch nog een vlucht eerder dan de dames beneden hadden aangegeven. Ik denk aan de bagage die ik bij hen heb achtergelaten
10:30 In Anchorage; het is hier nog een uur tijdsverschil met Seattle. Ik heb Lou goed kunnen informeren over de nieuwe aankomsttijd en ze staat er als ik aankom. En ja hoor geen bagage
11:15 Ook bij de volgende vlucht uit Seattle is er niets.
11:20 Bij navraag blijkt het nog een vlucht later. We krijgen een Starbucks coupon en 1000 miles.
12:20 Eindelijk aangekomen