In Frisco

We zitten nu in San Francisco en gaan morgen weg (ik wil nieeeet). We hebben de laatste paar dagen bij Igor doorgebracht Erg gezellig. Wezen stappen, het aquarium in Monterey Bay gezien en lekker gelezen in de zon.

We zien jullie allemaal binnenkort weer. Ik moet nu snel gaan want ons vakantiegalgenmaal gaat beginnen.

groetjes en dank voor alle leuke reacties. Erg veel plezier gehad met het blog.

Toch nog op de foto; een coyote (de sneeuw is al bijna weer weg) 

Cocky heeft ook lol (en al een aardig rood hoofd) 

Wie had dat gedacht? 

Op weg naar Badgers Pass 

Nieuwe activiteiten

(zaterdag 25 maart)
Weer prachtig weer. Een lange wandeling zit er niet omdat mijn knie weer problemen geeft. We rijden daarom naar Badgers Pass, naar het oudste ski oord van Amerika. We kunnen kiezen uit een korte wandeling met sneeuwschoenen of skiën. Na lang overwegen (wat doet skiën met zo'n knie), besluiten we tot het laatste. We nemen een totaalpakket voor beginners: twee lessen ('s ochtends en 's middags), toegang tot de liften en huur van het materiaal. De lessen zijn vrij sloom, zeker voor Cocky die al kan skiën. Voor mij is het de eerste keer op latten en dus wel goed om feeling te krijgen. Tijdens de eerste les komen niet verder dan glijden van een helling die nauwelijks als zodanig te herkennen is.

Na de les gaan we gelijk de beginners piste af. Ik probeer het met de techniek die we net hebben geleerd, maar krijg zoveel snelheid dat overeind blijven de prioriteit is en dan maar hopen dat het beneden niet steil is. Gelukkig gaat dat goed, maar zoveel adrenaline vraagt enige verwerking. De tweede keer luister ik even naar Cocky en volg in haar spoor. Dat gaat al beter. We gaan nog een paar keer en het voelt steeds vertrouwder. En wat een lol!

Tegen de tijd dat we de middagles hebben zijn we de klas ontgroeit. We doen nog wel even mee en ik leer nog wat nieuwe dingen. Daarna weet Cocky me te verleiden nog hoger die piste op te gaan. Daar moeten we heen met een lift die veel sneller gaat. Cocky verliest haar ski omdat die onder die van mij terecht komt bij het opstappen. Om boven aan de piste te komen moeten we een stukje klunen. Maar dat is de moeite. Daarboven heb je vrij uitzicht en wat voor een uitzicht; alle toppen in de omgeving zijn te zien. De helling is duidelijk een stuk steiler. Maar het gaat goed. Dus we gaan nog een keer. En ja hoor nu verlies ik mijn ski. Daarna durf ik mijn hoofd niet meer bij de liftbediende te vertonen.

Maar wat een fantastische dag; we eindigen met bier en pizza in Curry ville. Het minpuntje van de dag is onze eigen domheid: we zijn vergeten ons gezicht in te smeren. Als twee rode tomaten rijden we de volgende dag naar San Francisco. We zijn nu 5 dagen later nog steeds vellen aan het trekken.

Mirror Lake 

Koken in de sneeuw 

De camping 

Yosemite

woensdag 23 en donderdag 24 maart
Hadden we in andere gevallen geluk en was het bezoekerscenrum nog open, in Yosemite komen we om 5 over 5 's middags aan. Helaas. We vragen bij het hotel (dat helemaal niet vol zit vanwege het noodweer van de afgelopen dagen) waar een kampeerterrein is. Er blijken twee open deze tijd van het jaar. Wij gaan naar camp 4. Mensen die afgezegd hebben weten niet wat ze hebben gemist. De regen beneden, heeft hier gezorgd voor sneeuw. Op het kampeerterrein ligt een dikke 20 centimeter sneeuw en de omliggende stijle bergwanden die het park typeren en zo indrukwekkend maken, krijgen een extra dimensie door het wit.

Het is koud en het regent een beetje die avond, maar net als de rest van de vakantie hebben we de weergoden mee. Het klaart op en het blijft de dagen dat we er zijn mooi. Buiten ons kamperen er zo'n 15 anderen op het terrein, lekker rustig. En eindelijk, voor het eerst (en ook voor het laatst) zien we een raccoon onverstoorbaar in de schemering van die avond rondscharrelen. Even later komt ook een coyote het kampement inspecteren. Later die avond zijn ze nog actiever. Er snuffelt iets aan onze tent, waarschijnlijk een coyote en coyotes hebben flink ruzie achter onze tent. Zekerheid daarover komt de volgende ochtend als we de sporen om onze tent bekijken. In ieder geval geen beer (hier in California zijn ze al wel actief).

Op donderdag gaan we een wandeling maken. Omdat de meeste paden gesloten zijn door de sneeuw of wegens lawinegevaar wandelen we rondom Mirror Lake, mooie wandeling door besneeuwd bos. Terug van de wandeling gaan we naar Curry Village, daar kwamen in laatste jaren van de 19e eeuw de eerste toeristen. We warmen onze voeten bij de open haard in de on-Amerikaans kale bezoekersruimte. Er mag niet gegeten worden en het enige vermaak zijn de spelletjes die in de kast liggen. Voor de rest is Yosemite een volledig uitgerust dorp. Vrees niet als je een droge onderbroek bent vergeten of zin hebt in pizza. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er te koop. Dat er veel faciliteiten zijn mag niet verbazen als je weet dat jaarlijks miljoenen mensen het park bezoeken. Maar het is toch veel uitgebreider dan ik dacht.

Zelfs in tijden als dit, koud en sneeuw, zijn er heel veel bezoekers. Gelukkig zijn de massa's vrij makkelijk te vermijden. Net als in Olympic is een half uur wandelen genoeg om niemand meer tegen te komen. De meeste mensen vinden het lopen naar de waterval voldoende, ze zetten de auto nog een keer aan de kant om een van de vele geweldige uitzichten te fotograferen. Toch mis je dan naar mijn mening de essentie. Als je alleen maar kijkt vanuit je auto kun je het net zo goed op tv bekijken. Het begint echt te leven als je een flink stuk wandelt en de stilte op je in laat werken. Maar ja het is maar goed dat het gros van de mensen liever alleen naar de waterval gaat; des te meer rust verderop in het park. Het scheelt ook een heleboel rotzooi, want hoevaak iedereen ook gewezen worden op de kwetsbaarheid van de omgeving, dat het voeren van wilde dieren een zekere dood is en dat beren echt sterk genoeg zijn om een auto open te breken, laten veel mensen hun troep gewoon achter. We zagen een staatje met beerincidenten in de zomermaanden: meer dan honderd per week.

Hier houdt het wel op zonder sneeuwkettingen 

Opnieuw gesloten bergpassen

(Dinsdag 22 en Woensdag 23 maart
De trip door Nevada had als reden dat we via de Oostkant over de snelweg nummer 120 Yosemite binnen konden rijden. Het is dat Nevada een belevenis apart is, anders zou het zonde van de tijd genoemd moeten worden. We zijn zo naïef te denken dat als de bergpas bij California Hotsprings dicht is de Tioga Pass (die nog 1.000 meter hoger ligt wel open is). De eerste plaats waar we doorkomen als we California weer binnenrijden is Benton. Vijf kilometer de 120 op rijden we tegen een hek over de weg heen. De weg is gesloten gedurende de winter. En afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw kan de winter hier tot in juni duren. Er is ook een weg die meer zuidelijk gaat, maar al na een paar kilometer ligt de weg vol half gesmolten sneeuw en begint de auto te glijden. Er staat een grote pick-up stil aan de andere kant van de weg en we vragen de chauffeur of het te doen is over deze weg. In principe wel, de weg is niet gesloten, maar hij had al moeite zijn vier wiel aangedreven truck onder controle te houden. Meer hints hebben we niet nodig en we gaan terug om in Benton koffie te drinken en opnieuw te bepalen hoe we moeten rijden.

Daar blijkt dat ook al hadden we die moeilijk begaanbare weg over gekund, we nog geen steek verder waren geweest. Alle bergpassen ten noorden van de 120 zijn dicht. En zelfs de interstate bij Reno, waarvan wij het idee hadden dat die in ieder geval wel open zou zijn, mag je niet over zonder sneeuwkettingen. En die hebben we niet. Blij dat we het nagevraagd hebben, maar minder blij met het antwoord rijden we dan maar naar het zuiden. Pas bij Bakersfield kunnen we over de Sierra heen.

Daarmee wordt dit Cocky's langste rit. En om het extra spannend te maken door noodweer. Vanaf het moment dat we via de 6 de 395 oprijden, wordt het donker en houdt het niet meer op met hozen. En zoab kennen ze hier niet. Daardoor spat al het water van andere auto's en vooral vrachtauto's op de vooruit, het zicht tot nul reducerend. Tel daarbij op het gebrek aan verlichting, kattenogen en reflectoren langs de weg en het vinden van de weg wordt een spannend avontuur. Als we uiteindelijk midden in de nacht bij een motel in Bakersfield aankomen is het fijn om te horen van de getatooëerde dame achter de balie: "now you go and have good nights rest, hon". Dat laten we ons ook geen twee keer zeggen.

Rit van Bakersfield naar Yosemite is grotendeels in droog weer, maar aan het einde van de dag begint het weer te regenen. Aangekomen in het dorp Mariposa, waar iedereen chagerijnig blijkt, krijgen we te horen dat we zonder sneeuwkettingen het park niet in kunnen. Gelukkig kunnen we ze huren.

Creativiteit is in ieder geval niet dood in Goldfield 

Goldfield 

Goudkoorts

Eén van de redenen voor mensen om naar Nevada te komen in voorbije dagen, en ook nu nog, is uiteraard goud. Je kunt er dan ook veel zogenaamde boom and bust towns vinden. Zodra iemand goud vind stromen de gelukszoekers binnen met in het kielzog alle faciliteiten van bordelen tot bankiers. Als de goudader leeggegraven is, verdwijnt alles en iedereen, zo snel als ze gekomen zijn. En levendige dorpen veranderen in spookstadjes. Tot er weer goud gevonden wordt. Dat kan meerdere malen in hetzelfde stadje gebeuren. Met als gevolg bevreemdende beelden van half vervallen en half opnieuw leven ingeblazen dorpen.

Goldfield is zo'n stadje. Goldfield voegt er echter nog een dimensie aan toe: de museumlust in Amerika. Als je drie of meer voorwerpen hebt die minimaal 25 jaar oud zijn kun je een museum beginnen. De hoeveelheid collecties uit hun context gehaalde weinig interessante voorwerpen in dit land is fenomenaal. Alles wordt tentoongesteld onder de noemer historisch museum. In Goldfield is men (naast een museum met voorwerpen) ooit begonnen met het maken van een openlucht museum over de historie van de goudkoorts aldaar. Er is een nieuwe stoep met vers geschilderde bankjes en lantaarnpalen in de hoofdstraat. De brandweerkazerne en het gerechtsgebouw zijn helemaal opgeknapt en van plaquettes voorzien. En daarna was het geld op, zo lijkt. De rest van huizen is vervallen, er is niemand op straat en het eveneens gerestaureerde hotel is dicht. Ook toerisme is goudkoorts en kent zijn boom en bustperiodes.

Nevada in één foto 

Troosteloos (of onze omweg via Nevada)

(Dinsdag 22 maart)
We verlaten Death Valley via de Noordwestkant zodat we snel omhoog kunnen rijden en via de Oostingang Yosemite in kunnen. Dat betekent een tocht over de snelweg door Nevada. Nevada is de staat die de woorden troosteloos en desolaat echt inhoud geven. Omgeven door spookachtige witte toppen rijden we door een schijnbaar eindeloos grijs-bruin landschap dat geteisterd wordt door harde koude wind. Het is de plek van leegte, militaire bases (inclusief nucleaire test sites) en gokken. Nevada is de enige staat waar overal legaal casino's gebouwd mogen worden. In de rest van het land mag dat alleen in de indianenreservaten. Die daarmee overigens goede zaken doen. Het geld stroomt binnen en de reservaten veranderen van vervallen dronkaardkolonies in rijke gebieden met politieke invloed.

Indianen hebben het gokken als goedmakertje gekregen. Hetzelfde lijkt te gelden voor Nevada. Dat je het daar uit kan houden. Wel leuk dat je nadat je de kassa in de supermarkt doorbent, je gelijk achter een gokkast kan gaan zitten in een speciaal hoekje naast de klantenservice.

Campground host

De meeste staat campings hebben een campground host. Vaak zijn dat gepensioneerden die in hun motorhome door het land trekken en de functie van host op verschillende plekken vervullen. Zij zorgen voor de registraties en het schoonhouden van de camping. In ruil voor het gratis overnachten op de camping. Wat een baan... Ik zou zo ruilen.

En de desert five spot 

De enige die Phacelia eet 

Phacelia; met brandnetel kwaliteiten, dus niet aanzitten 

De ranger legt uit 

Nog een keer Desert Gold 

Desert Gold, een van de vele bloemen in Death Valley 

De camping in Death Valley 

Pinnacles

Op de bodem van Searles Lake, op de weg naar Death Valley, werd deze aparte rotsformatie gevormd. Deze Pinnacles zijn decor geweest voor menig science fiction film, hebben we ons laten vertellen. Het gehele landschap hier is trouwens prima geschikt als decor voor vele Equalizer 2000 Spin offs (...)

De mooie bloemen beginnen al voor Death Valley 

Woestijn in bloei

(Maandag 21 en dinsdag 22 maart)
We zijn erbij geweest: de woestijn in bloei. Als nooit tevoren. Hier vallen de woorden "never in recorded history". Bussen met Japanners stromen binnen. Death Valley heeft dit jaar zoveel regen gehad dat een ongekende hoeveelheid bloemen in bloei staat. En er zijn soorten gesignaleerd die nog nooit eerder zijn gezien. De ranger waarmee we 's ochtends op pad gaan om bloemen te kijken en uitleg te krijgen (want onze bloemenkennis is nihil) relativeert. Er zijn kleurvarianten voor het eerst gezien, maar dat is op zich niet zo bijzonder. Maar ja de televisie wil ook wat.

Hoewel het landschap indrukwekkend is, de bloemen prachtig en de geur bedwelmend, is het geen plek om lang te blijven. Op de overvolle camping krijg ik het gevoel figurant in de film Mars Attacks te zijn. Vlak voordat de groene mannetjes gaan landen. De trommeltjes en op walvissenmuziek yoga beoefenende verstokte hippies ontbreken niet. Wat een verschil met zondag toen we net over Sierra Nevada bij Lake Isabella aankwamen. Er waren slechts twee andere kampplekken bezet. De campground host vertelde ons dat eigenlijk de hele camping vol had moeten zitten. Door de regen heeft echter iedereen afgezegd. Doodzonde want we hebben alleen 's nachts regen en een prachtige ochtend. Met weer kolibri's, nu in de Eucalyptus boom.

Omdat we om 6 uur zijn opgestaan hebben we een lange dag om alle interessante stukken van Death Valley te bekijken. Naast de bloemenloop gaan we naar Salt water creek; het enige dat rest van het meer dat 12.000 jaar geleden in Death Valley lag. Er zitten in het zoute water pupfish die zich in de loop van de millennia hebben aangepast aan het steeds zouter wordende water. Het zijn ook vissen die de enorme hoge temperaturen in de Death Valley zomer aankunnen. We verlaten het park via de noordkant die langs de Ubehebe Krater leidt. Een geweldig uitzicht op de erg stormachtig rand.

Evasive Wildlife

We hebben op onze reis aardig wat bijzondere beesten kunnen bekijken. Veel vogels uiteraard, maar ook Elk, Lynx, Coyotes en herten (die lopen hier ook in de achtertuin van Igor). De meest besproken dieren hier, de beer en de raccoon, willen maar niet in beeld verschijnen (behalve als roadkill). De beer heeft een excuus want in de meeste gebieden waar we zijn geweest, zijn ze nog in winterslaap. Maar de raccoon. We hebben in ieder geval bewijs dat een raccoon onze auto heeft gecontroleerd op zwakke plekken. Via de motorkap en het dak er weer via de achterbak af.

Uitzicht

Uitzicht op de bergpas bij Alta Sierra

Auto van de campingeigenaar

De auto van de campingeigenaar in de Sierra die we de weg hebben gevraagd: wat is er nu aan Death Valley...

Over Sierra Nevada

(Zondag 20 maart)
Op zondag volgen we de snelweg nog een stukje naar het zuiden in gaan dan weer oostwaarts. Om bij Death Valley te komen, moeten we over de Sierra Nevada heen. Dat blijkt minder eenvoudig dan gedacht. We hebben een weg gekozen door Sequoia National Forrest. De weg er naar toe is prachtig. Het vlakke boerenland met wijnranken gaat over in heuvels met bomen en vee. Dan beginnen de bergen. We zien bij een kruising in een flits wel een bord staan dat een van de wegen is gesloten, maar eigenwijs rijden we door. In California Hotsprings vragen we het toch maar even bij een camping. En inderdaad de bergpas is gesloten. Er ligt enkele meters sneeuw. De pas ligt op ongeveer 2.000 meter en is in deze tijd van het jaar meestal dicht. De campingeigenaar vindt het überhaupt maar vreemd dat we naar Death Valley willen: wat is daar nu aan? Hij vindt Las Vegas geweldig. Dat zouden we moeten bezoeken.

Er zit niets anders op dan terug te rijden. Dat we het stuk nog een keer moeten rijden wordt goed gemaakt doordat we in het veld niet ver van de weg een Lynx zien lopen. Wat een prachtbeest. Daarnaast heeft de plaatselijke sheriff ons een route gewezen die wel vrij zouden moeten zijn. We hoeven daarom niet helemaal terug te rijden. Die weg loopt via Alta Sierra naar Lake Isabella. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw. De weg is wel vrij en op de bergpas hebben we prachtig uitzicht. Waar de westkant van Sierra Nevada groen en begroeid is, de oostkant is droog en bruin. We kamperen in Kernville, naast de rivier de Kern die in Lake Isabella uitkomt.

Nog een stuk kustlijn: nu bij Point Reyes. 

Onderweg naar Death Valley: de kust bij Point Arena