Opnieuw gesloten bergpassen

(Dinsdag 22 en Woensdag 23 maart
De trip door Nevada had als reden dat we via de Oostkant over de snelweg nummer 120 Yosemite binnen konden rijden. Het is dat Nevada een belevenis apart is, anders zou het zonde van de tijd genoemd moeten worden. We zijn zo naïef te denken dat als de bergpas bij California Hotsprings dicht is de Tioga Pass (die nog 1.000 meter hoger ligt wel open is). De eerste plaats waar we doorkomen als we California weer binnenrijden is Benton. Vijf kilometer de 120 op rijden we tegen een hek over de weg heen. De weg is gesloten gedurende de winter. En afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw kan de winter hier tot in juni duren. Er is ook een weg die meer zuidelijk gaat, maar al na een paar kilometer ligt de weg vol half gesmolten sneeuw en begint de auto te glijden. Er staat een grote pick-up stil aan de andere kant van de weg en we vragen de chauffeur of het te doen is over deze weg. In principe wel, de weg is niet gesloten, maar hij had al moeite zijn vier wiel aangedreven truck onder controle te houden. Meer hints hebben we niet nodig en we gaan terug om in Benton koffie te drinken en opnieuw te bepalen hoe we moeten rijden.

Daar blijkt dat ook al hadden we die moeilijk begaanbare weg over gekund, we nog geen steek verder waren geweest. Alle bergpassen ten noorden van de 120 zijn dicht. En zelfs de interstate bij Reno, waarvan wij het idee hadden dat die in ieder geval wel open zou zijn, mag je niet over zonder sneeuwkettingen. En die hebben we niet. Blij dat we het nagevraagd hebben, maar minder blij met het antwoord rijden we dan maar naar het zuiden. Pas bij Bakersfield kunnen we over de Sierra heen.

Daarmee wordt dit Cocky's langste rit. En om het extra spannend te maken door noodweer. Vanaf het moment dat we via de 6 de 395 oprijden, wordt het donker en houdt het niet meer op met hozen. En zoab kennen ze hier niet. Daardoor spat al het water van andere auto's en vooral vrachtauto's op de vooruit, het zicht tot nul reducerend. Tel daarbij op het gebrek aan verlichting, kattenogen en reflectoren langs de weg en het vinden van de weg wordt een spannend avontuur. Als we uiteindelijk midden in de nacht bij een motel in Bakersfield aankomen is het fijn om te horen van de getatooëerde dame achter de balie: "now you go and have good nights rest, hon". Dat laten we ons ook geen twee keer zeggen.

Rit van Bakersfield naar Yosemite is grotendeels in droog weer, maar aan het einde van de dag begint het weer te regenen. Aangekomen in het dorp Mariposa, waar iedereen chagerijnig blijkt, krijgen we te horen dat we zonder sneeuwkettingen het park niet in kunnen. Gelukkig kunnen we ze huren.