Lowlands

Een van de beste festivaledities tot nu toe. Wij zetten voet op het terrein vrijdag, met de toezegging van een plaatsje op een camping door vrienden van Bertold. Die blijkt er inderdaad te zijn, net. Met wat proppen lukt het. Het weer weet het nog niet: regen of zon. 's Middags bij het optreden van Spinvis breekt hij definitief door wat een zondagmiddaggevoel tot gevolg heeft bij deze muziek. Positief want Matisyahu, de rockende orthodoxe jood was een tegenvaller. De dead 60's zetten later op de middag een goed optreden neer, te kort om het echt los te laten gaan. Erg leuk is Xavier Rudd in de Limatent. Hij is een multi instrumentalist die zo uit het winkelcentrum lijkt geplukt, inclusief gitaarkist voor muntjes. De blije verbazing over zoveel enthousiast publiek straalt er vanaf.

Aan het eind van de middag lopen we nog bij the Knife binnen, de schrijvers van het nummer Heartbeats waar die andere zweed Gonzales bekend mee is geworden als reclamedeuntje. Het oordeel is zoals B. het verwoord: "aardig, niet briljant of misschien wel briljant, maar niet mijn ding." Beste optreden van de dag: Snowpatrol. Bij het luisteren van hun nieuwe cd ligt saaiheid op de loer, maar dit optreden is heel sterk.

Op de camping hebben we oordopjes gekocht, maar voor de optredens dempen ze te veel. Dat gaat ten koste van de kwaliteit. Bij het slapen bewijzen ze wel hun dienst: aanrader.


Op zaterdag is het nostalgiedag, vooral met Urban Dance Squad. Een optreden als vanouds. Rude Boy is nog steeds de stuiterbal van weleer en de energie is er nog. Het zijn de laatste optredens van de band en het is te hopen voor ze dat ze dit keer wel cashen. Wel jammer dat het in de grootste tent is. Dat vinden ze zelf ook, maar de tent is vol en er wordt flink gepogood (?). Je begint je wel oud te voelen. Als ik verslag uitbreng van het optreden klinkt het, zonder sarcasme: Oh ja de Urban Dance Squad, dat is iets van vroeger. Het is waanzinnig weer dus mijn t-shirt is zo weer droog.

Het volgende optreden waar we echt langs gaan zijn de Infadels. Ik kende ze niet en de muziek is leuk. Maar wat vooral erg leuk is, is de interactie tussen publiek en band. De tent puilt uit en van voor tot achter is iedereen aan het dansen. Blijkbaar heeft de band nog nooit voor zo'n groot publiek gestaan en wordt er alleen maar enthousiaster van.

Ik ben zelf benieuwd naar Nomades Et Skaetera een Frans/Arabische Ska band. Vanaf het eerste nummer gaat het los. Dat is het tweede doorweekte shirt dit weekend. Nu droogt het niet meer zo snel. De avond begint te vallen en het koelt af. Ik ga eerst nog wel even kijken bij het nieuwe project van de zanger van Dusminget. Tegenwoordig wordt de kwaliteit van de volks- wereldmuziek afgemeten aan de mening van Manu Chao, de door de media/platenindustrie benoemde hoge priester voor de etno crossover. En hij heeft zijn "thumbs up" gegeven voor deze band. Ik word altijd sceptisch bij dit soort aanprijzingen. Het laatste werk van Chao is muzikaal niet echt inspirerend, maar hij verkoopt goed aan een groot publiek. De Catalaanse rumba van La Troba Kung Fu, zoals de band heet is wel leuk, maar ook niet veel meer dan dat. Het natte koude shirt werkt ook niet echt mee aan een aangename ervaring, dus snel naar de eigen tent.














Na Nomads et Skaetera

Het laatste optreden van de zaterdag is Massive Attack. Meeslepend optreden van trage nummers met zware beats. Geweldige lichtshow en prachtige zang. Hypnotiserend. Genieten met een jointje erbij.

De rest van de avond verblijven we in de silent disco. Meebléren met één van de twee kanalen waarop een dj draait. Het is een strijd tussen de twee wie de meeste meezingers krijgt. Het is ook leuk langs de kant te staan en iedereen met zijn beste douchestem te horen zingen, zonder de muziek zelf te horen. Wat nog al eens overmoedige uithalen uitlokt die de idolsjury het glazuur van de tanden zou doen springen.

Zondag is de regendag en dat doet het dan ook met overgave. Al snel wordt de waterdichtheidsgrens van B's tent bereikt. Het is dan ook een opluchting om het gejuich te horen als de regen stopt. We gaan naar het terrein tussen de buien door. We gaan naar Cantus Buranus by Corvus Corax. Het blijkt een bombastisch gothic operakoor te zijn met een flinke scheut misplaatste middeleeuwse romantiek in de vorm van zangeressen verkleedt als jonkvrouwen en het koor in pij. Het middelpunt wordt gevormd door een stel kerels die het midden houden tussen holbewoners en een Schotse doedelzakband. Wat een bagger.

's Middags speelt Pete Philly. Nog niet zo lang geleden doorgebroken, maar er wordt een gelikte show neergezet. Aan de ene kant erg leuk omdat hij samen met een big band optreedt en daarmee een soort jamsessie doet. Aan de andere kant is de jam in de sessie wel erg geregisseerd. Het is goed, maar niet echt spannend.

Voordat de Arctic Monkeys beginnen lopen we nog binnen bij The Twilight Singers, de nieuwe band van de zanger van The Afgan Wigs. Zitten een paar leuke nummers tussen, ik val voornamelijk voor de slepende nummers. Daarna komen we nog langs Hot Chip. Nooit van gehoord en in eerste instantie ook niet veel meer dan de muzikale omlijsting voor het schuilen voor de weer in volle hevigheid neervallende regen. Maar Hot Chip blijkt erg aanstekelijke electro te zijn: ontdekking.

Ik ben voor de Artic Monkeys ruim een half uur van te voren, maar Alpa zit al vol. Ik kan me nog ergens rechts vooraan tussen wurmen. Daar blijk ik midden tussen een contingent Engelsen te staan. Bij de eerste accoorden staat het hele gezelschap te springen. Op zich is het een goed optreden, maar het sprankelt toch niet echt. Ben benieuwd of het wel een 'life changing' optreden voor jonger publiek. Ik had het daarover eerder op de dag met B. Dat het jammer is dat die momenten op latere leeftijd schaarser worden en verdwijnen. Ik vind dat niet erg. De rust in mijn hoofd die ik ervoor terug heb gekregen weegt daar ruimschoots tegenop. En genieten is er nog steeds bij. Leuk bij het optreden is dat tussen de nummers door het beeld op schermen zich naar buiten verplaatst, naar een bekend festivalbeeld: het buikschuiven door de modder. Iedere mafketel wordt begeleid met gejuich uit de overvolle tent. Al snel hebben ze buiten door dat het gejoel voor hen is en er ontstaat een merkwaardige interactie tussen de mensen die buiten naast de tent van de helling af glijdt door de modder en het publiek in de tent die het geheel volgt op de schermen. Alleen de band staat er een beetje verloren bij.

Als laatste van de zondag naar Belle & Sebastian. Erg leuk optreden. Wel is het band voor in een kleinere zaal. Hun optreden bouwen ze op met het publiek. De zanger laat zich opmaken door iemand in het publiek. Een meisje mag een rol spelen in een nummer op het podium.

Zeer voldaan rijd ik samen met B naar huis. Lowlands 2006 was zeer goed in alle opzichten.

Enig smetje is dat de huizenbouw niet goed verloopt. Via de telefoon overleggen Cocky en ik.