De Redwoods

(Van dinsdag 15 tot en met donderdag 17 maart)
Na Olympic hebben we de smaak van bos te pakken en we gaan op weg naar Redwood State Parc. De redwoods strekken zich uit van Oregon tot in California. Helaas is veel verdwenen door kap, maar er zijn nog wat stukken oerbos gespaard gebleven en ze laten je sprakeloos. Bomen van meer dan 2.000 jaar oud die 120 meter hoog kunnen worden zijn indrukwekkend. Voordat we echter in dat gebied zijn komen we nog door het kustgebied dat gekenmerkt wordt door zandduinen. We slapen 's avonds op een lege RV (recreational verhical) camping. Op zo'n plek staan alleen campers, maar dan een maatje groter dan je zou verwachten. Er rijden in Amerika veel mensen rond, vaak ouderen, die hun huis hebben verkocht en met een camper formaat OAD tourbus door het land trekken. Omdat het lastig is boodschappen te doen in zo'n gevaarte, wordt de auto als aanhangwagen achter de bus bevestigd. Spannend rijden op bergweggetjes. Maar onze camping is vandaag helemaal leeg. 's Ochtends lopen we nog een stukje door de duinen en zien op de weg terug een Osprey (zeearend) die op een paal aan een vers gevangen vis zit te plukken. Mooi gezicht.

Het deel van de Redwoods dat we gaan bezoeken ligt in California, nog een eind rijden. Als we rond vier uur 's middags in Crescent City aankomen, treffen we een enthousiaste parkmedewerker in het informatiekantoor. Hij neemt de tijd en wijst ons een aantal leuke plekken om te bezoeken in het park en welke camping te nemen. Voor we de camping oprijden zien we een coyote in het veld, hij kijkt verstoord naar ons en verdwijnt tussen het gras. Een medewerker vertelt ons dat een coyote niet lang geleden vrienden had gemaakt met de honden van een boerderij in de buurt. Daarna ruzie begon te schoppen en de schuur niet meer uit wilde. De Prairie Creek camping is behoorlijk bevolkt en er wordt vol overgave het vuurtje stoken beoefend, hier een soort nationale kampeersport. Geen kampvuur is geen echte kampeer ervaring. En ik moet toegeven het is ook leuk fikkie steken; gebiologeerd in de vlammen staren en continue bezig zijn met het nog beter maken van de brandstapel. En 's avonds tussen naar rook stinkende kleren in slaap vallen.

Op donderdag maken we de wandeling naar Fern Canyon zoals de man van het bezoekerscentrum ons had aangeraden. En hij heeft niets teveel gezegd. Onderweg komen we een veelvoorkomende bewoner van het bos tegen: de banana slug, een grote gele naaktslak. Cocky heeft nog de prettige ervaring gehad om bij het afbreken van de tent vol in zo'n slak te knijpen ("have you hugged your banana slug today" is een tekst op een t-shirt in het winkeltje. Te passend om te laten liggen.). Ook zien we kolibri's die aan het fourageren zijn. Erg gaaf! Het laatste deel van de tocht loopt door de rivierbedding. De stroom heeft door een metersdiepe sleuf uitgesleten, waarvan de wanden begroeid zijn met varens (hence the name...). De canyon komt uit aan de zee, waar we gelunched hebben.

Terug van het wandelen gaan we direct rijden. We komen tot Fortuna niet ver zuidwaarts van het park. Daar slapen we in een comfort inn, een van de vele motelketens langs de snelweg. Het is onderdeel van één van de vele karakterloze snelweg serviceparken met motels, tankstations, Mc Donalds en andere fastfood ketens. Ze zijn identiek, geïsoleerd en lijken vaak het einde te zijn van lokale eet- en slaapplekken. In dit geval staat er echter tussen de sfeerloze gebouwen Eelk River Brewery, een lokale brouwerij annex eetcafé dat helemaal afgeladen is. Veel vet eten en groen bier want vandaag is namelijk St Patricks day. We vieren dat de Ieren gered zijn van het heidendom door de Patrick die in 431 als eerste Bisschop van Ierland wordt benoemd. Voldaan stappen we na een gigantisch maal nog het zwembad van het motel in (ja we gaan voor klasse).